Zorg voor Rose

Inmiddels is het alweer december. We gaan richting het einde van het jaar. Toen ik in Nederland woonde, dacht ik dat in Afrika de tijd minder snel gaat. Ze zeggen toch: Wij hebben een horloge en Afrikanen hebben de tijd? Toch gaat de tijd hier niet langzamer, maar sneller dan in Nederland. Komt dat doordat er altijd (te)veel werk is? Of doordat je hier vroeg uit en naar bed gaat? Of is het de leeftijd? Ik weet het niet. Hoe dan ook, het is confronterend, want tijd is kostbare genadetijd!

Martha en Maria 
Vaak moet ik denken aan de les die de Heere Jezus aan Martha leerde. Martha was druk bezig met allerlei goede dingen. Ze ergerde zich aan Maria omdat ze haar niet hielp. Maria zat aan Jezus' voeten te luisteren naar Zijn woorden. Te luisteren, meer niet! Toch zei de Heere Jezus dat Maria het juiste deel gekozen had. Waarom? Omdat er één ding nodig is! Opvallend: Hij keurt het dienen van Martha niet af, maar Hij zegt dat luisteren naar Zijn Woord beter is, omdat dat blijvende waarde heeft. God houdt ons als het ware een spiegel voor. Hoe gaan wij om met de tijd die we van Hem krijgen? Hebben wij dat ene nodige? Belangrijke vragen om over na te denken. Ik denk dat wij in alles tekortschieten. En juist dáárom hebben wij Hem zo nodig!

Waar zal ik deze keer over schrijven? Er is zoveel gebeurd. Het nieuwe schooljaar is begonnen, de Raad van Toezicht is op bezoek geweest, collega's zijn gegaan en gekomen, de voorbereidingen voor de kerstbijeenkomsten zijn in volle gang, enz. Kortom: teveel om in één blog te schrijven. Daarom beperk ik mij deze keer tot het verhaal van Rose.  

Zorg voor Rose 
Op één van onze centra in het zuiden hebben we een meisje met diabetes in ons programma. Laten we haar Rose noemen. Ze is doofstom, kan slecht zien en heeft diabetes. Van mijn collega hoorde ik dat ze erg ziek was. Ze was eerder al eens opgenomen geweest in het ziekenhuis van Blantyre. Daar was ze goed opgeknapt en het leek weer goed met haar te gaan. Maar nu was het dus weer mis. Ik moest naar Chigumikire voor intakes en besloot om samen met mijn collega's bij haar langs te gaan. Ze was niet thuis. Haar tante vertelde dat ze samen met haar moeder in een dorp verderop was. We maakten ons zorgen en vroegen of de tante mee wilde gaan om de weg te wijzen. Omdat alle zitplaatsen in de auto bezet waren, ging ze met haar baby in de kofferbak. 

We parkeerden de auto in het dorp en liepen achter tante aan. Na een poos lopen, kwamen we bij een huisje. We zagen twee vrouwen op een mat onder de boom zitten. Rose lag op de mat te slapen. We begroetten de vrouwen. De ene bleek de moeder van Rose te zijn. Ze is doofstom en maakte wat geluiden en gebaren. De andere vrouw blijkt een herbalist te zijn. Wij zouden zeggen: een kruidendokter. Omdat Rose maar niet opknapte, had de familie besloten om haar door deze vrouw te laten behandelen. Rose werd wakker gemaakt. Ze zag er slecht uit. Ingevallen wangen, trieste ogen en te zwak om lang overeind te zitten. Het was wel duidelijk dat de kruidenbehandeling niet aansloeg.

Na overleg met mijn collega's stelden we voor om Rose naar een goed privé ziekenhuis in de buurt te brengen. Dit vonden de drie vrouwen direct goed. Ze kleedden Rose netjes aan en tante ging snel naar huis om haar gezondheidsboekje op te halen. In dit boekje schrijven ziekenhuizen op wat hun bevindingen zijn en welke behandelingen ze hebben gedaan. Wij brachten Rose voorzichtig naar de auto.

Ziekenhuis 
Omdat het al laat was, zette ik mijn collega's met Rose en tante af bij het ziekenhuis. Ik gaf ze voldoende geld om de kosten en wat eten en drinken te betalen. Terwijl ik terugreed naar Blantyre belde mijn collega. Hij vertelde dat de suikerspiegel van Rose levensbedreigend hoog was. Er moest heel snel insuline worden toegediend, maar helaas had het ziekenhuis deze insuline niet. Daarom moest ze met een ambulance naar een ander privé ziekenhuis worden gebracht.

Tante bleef bij haar en mijn collega's gingen weer naar huis. We hoopten en baden voor het leven van onze Rose. En gelukkig, haar bloedsuikerspiegel stabiliseerde! Ook dit ziekenhuis had helaas niet voldoende middelen om haar te kunnen blijven behandelen. Daarom ben ik in Blantyre op zoek gegaan naar insuline, injectienaalden, etc. Een zoektocht langs alle apotheken in de stad maar uiteindelijk vond ik de juiste spullen. Rose is ruim een week in het ziekenhuis gebleven op kosten van Timotheos was dit mogelijk. 

Ondertussen hebben we aan de familie en het dorpshoofd voorgesteld om haar in ons weeshuisje op te nemen, zodat ze de juiste zorg en het juiste voedsel krijgt. Dit vonden zij een goed idee. De matron en weeshuismoeders hebben van het privé ziekenhuis een spoedcursus over diabetes gekregen. En elke maand leveren wij wat nodig is voor het dieet en de verzorging van Rose. Het gaat nu goed met haar. Ze ziet er een stuk beter uit en kijkt weer blij uit haar ogen! Wat een zegen dat we iets voor haar konden betekenen. 

Dankzij uw steun 
In de afgelopen periode hebben we in totaal 91 nieuwe kinderen op kunnen nemen in drie verschillende kinderzorgcentra. Zij mogen nu ook elke dag naar onze centra komen. Ze krijgen nu genoeg eten, horen dagelijks Gods Woord, komen naar onze school en ontvangen de nodige zorg. Een enorme verandering in hun jonge leven! Het is bijzonder om (dankzij uw steun) zoveel verschil te mogen maken. Ik hoop van harte dat God het verschil zal maken wat betreft hun ziel. Wilt u daar ook om bidden? 

Hartelijke groet,
Thera