Dankbaar

Een ongeluk
‘Misheck heeft een ongeluk gehad! Hij is nu in het ziekenhuisje in Mbulumbuzi, maar hij moet naar een groter ziekenhuis omdat hij erg gewond is. Ze hebben de ambulance gebeld, maar die is er nog steeds niet. Kunnen jullie helpen?’ Het is na werktijd als ik dit telefoontje krijg. Onze driver is al naar huis en mijn collega’s die op de compound wonen zijn een paar dagen weg. Ik stap daarom zelf in de auto en rijd zo snel mogelijk naar Mbulumbuzi toe. Als ik bij het ziekenhuisje aankom, zie ik allerlei mensen buiten staan. Ze kijken bezorgd en sommigen moeten hun best doen om niet te huilen. De matron komt naar me toe en vertelt me dat de jongen er slecht aan toe is. Een motorrijder heeft hem met hoge snelheid aangereden toen hij de weg wilde oversteken. Het is een wonder dat hij nog leeft. Ik loop met haar naar binnen en zie Misheck flink gehavend op bed liggen. Hij heeft verwondingen aan zijn hoofd en gezicht en bloedt nog steeds. De dokter vertelt me dat zijn been is gebroken en dat hij de middelen niet heeft om Misheck te behandelen. Daarom moet hij naar een groter ziekenhuis. We lopen weer naar buiten om te overleggen naar welk ziekenhuis we het beste kunnen gaan. Ik bel even mijn collega voor advies en we besluiten Misheck naar het overheidsziekenhuis in Blantyre te brengen. De familieleden gaan hier ook mee akkoord en dan is het tijd om Misheck in mijn auto te dragen. Door de EHBO-cursus die ik heb gevolgd weet ik dat dit pijnlijk gaat zijn en dat blijkt. Hij schreeuwt het uit van pijn, ook al heeft de dokter hem sterke pijnstillers gegeven. Weer zie ik mensen op hun lip bijten en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit ook wel heel naar vindt. Maar het is voor het goede doel. Oma en tante rijden met ons mee, anderen reizen zo snel mogelijk per minibus naar de stad. Het is al donker als we bij het ziekenhuis aankomen. Na even zoeken hebben we de juiste afdeling gevonden en worden we geholpen door een vriendelijke zuster. We leggen Misheck op een brancard en brengen hem in een kamer waar twee artsen en een aantal zusters direct beginnen met allerlei controles. Ik blijf er even bij en zie nog net dat een zuster voorzichtig de doek van zijn been weghaalt. Aiii… een open botbreuk. Maar goed dat ik dat niet wist toen we hem in en uit de auto sjouwden. Terwijl ze bezig zijn, bel ik even met een Nederlandse arts die me ervan verzekert dat we op de goede plek zijn. Deze artsen kunnen wel wat en op dit tijdstip is er niet veel keus. We wachten totdat de dokter ons roept en aan de hand van röntgenfoto’s de situatie en het behandelplan uitlegt. Zijn been moet worden geopereerd en een aantal wonden gehecht. Verder zal een andere dokter zijn hoofd nog verder onderzoeken om te kijken of er inwendig niets kapot is. Enigszins gerustgesteld laten we Misheck, samen met zijn oma en tante, achter in het ziekenhuis. Stil rijden we naar huis. Biddend om Gods hulp, bewaring en zegen. Maar ook dankbaar dat Misheck gespaard is. Het had zo anders kunnen aflopen. 

De dagen en weken na het ongeluk gingen we als collega’s om de beurt op bezoek bij Misheck. De eerste keer dat ik bij hem kwam, twee dagen na het ongeluk, had hij een groot verband om zijn hoofd en zat zijn been in het gips. Hij zei niets en keek verdrietig voor zich uit. Zijn oma zei dat hij veel pijn had aan zijn been en niet kon eten, omdat zijn lip en tong kapot waren. We hebben wat vloeibaar eten voor hem gehaald en met hem gebeden. Verder heb ik met de behandelend arts gesproken. Ze zei dat de operatie goed was geslaagd en alles volgens plan verliep, maar ook dat het genezingsproces wel even zou duren. De tweede keer dat ik bij hem kwam, ging het stukken beter. Het verband was van zijn hoofd, hij at een lekker bordje nsima en had weer praatjes. Na ruim drie weken mocht hij naar huis. Het liefst wilde hij direct weer naar school, maar dat kon niet. Eerst moest zijn been nog verder genezen. Als het goed is, mag deze week het gips eraf en dan mag hij, als alles goed is, weer naar school. Wat zullen we blij zijn als het zover is!

Bovenstaande gebeurtenis is één verhaal van een kind in nood. Ik zou nog veel meer verhalen kunnen schrijven, maar dat zou teveel ruimte in beslag nemen. U begrijpt vast wel dat ik op zulke momenten extra besef hoe bijzonder het is dat Timotheos zoveel mag betekenen voor onze naasten in nood. En dat op zoveel manieren, dankzij Gods hulp en uw steun! 

Corona
Net als vorig jaar ging het aantal coronabesmettingen in de koude periode snel omhoog. De grenzen en vliegvelden gingen weer dicht voor bezoekers, maar gelukkig bleven de scholen dit jaar open. Half augustus kregen ook wij corona. Dat was echt wel even spannend! Gelukkig heeft de Heere ons gespaard en zijn we inmiddels weer aan het werk. Daar ben ik erg dankbaar voor. Het wordt nu weer warmer en de getallen gaan naar beneden. We hopen dat dat zo blijft!
 
Ander werk
Zoals ik in de vorige blog schreef, verandert er veel in Malawi. Inmiddels zijn de CCC-officers ingewerkt. Ze hebben twee weken met mij meegelopen en gaan nu elke week zelfstandig naar de centra om daar de lopende dingen te regelen. Ik help hen waar nodig en op donderdag komen we bij elkaar om alle vragen en actiepunten te bespreken. Daar zijn we (nu nog) de hele dag mee bezig. Op vrijdag maken we het af en regelen we alles wat er nodig is voor de nieuwe werkweek, zoals het budget, de spullen die mee moeten, enz. Het gaat gelukkig heel goed. De CCC-officers hebben plezier in hun werk en van de collega’s op de centra hoor ik ook positieve reacties. Voor hen is het ideaal dat ze nu in hun eigen taal kunnen communiceren met iemand die hun cultuur kent en begrijpt.  
Nu de CCC-officers wekelijks naar de centra gaan, ziet mijn werkweek er heel anders uit. Ik ga niet meer elke week naar Mulinga en Mbulumbuzi, want dat doen zij. En in plaats van alles te regelen voor twee centra doe ik het nu (samen met mijn collega’s) voor zes centra. Een heel verschil! 
Het is fijn dat ik nu eindelijk tijd heb om dingen goed aan te pakken. Ik ben begonnen met werken aan ‘uniformity’. Dit houdt in dat alle centra hetzelfde doen en hetzelfde krijgen. Omdat we nu één organisatie zijn is dit voortaan veel makkelijker te regelen, maar daarvoor is wel nodig dat eerst alles recht getrokken wordt en dat is een hele uitdaging! Heel veel (kleine) dingen moeten geregeld en opgestart worden op één of meerdere centra. Denk aan: het regelen van uniformen voor kookmoeders, het implementeren van de bestaande procedures, een standaard budget berekenen voor de koeien, ervoor zorgen dat op alle scholen de schoolresultaten op dezelfde manier worden berekend en gerapporteerd, personeelszaken, enz. Daarnaast moeten de gewone, geplande dingen ook gewoon doorgaan en dat op zes centra! Kortom: er is héél véél te doen en ik ben blij dat ik daar nu tijd voor heb. Tegelijk mis ik het persoonlijke contact met de collega’s en kinderen op de centra. Daarom probeer ik minimaal één keer per week een reden te vinden om naar een CCC te gaan. Dat geeft dan gelijk mooi de gelegenheid om iedereen te zien en te horen hoe het gaat. Daar geniet ik nu dubbel van.

Een ander kantoor
Nog een verandering: Eind augustus zijn we verhuisd naar een nieuw kantoor. Dit omdat we door samenvoeging (Nederland en Canada) onvoldoende kantoor- en opslagruimte hadden. We wonen nog wel op Mapanga, maar werken nu op ons kantoor in de stad. Bij dit kantoor is een heel groot magazijn, dus alles is nu bij elkaar op één plek. Het is fijn om als collega’s nu samen op één kantoor te werken. Samenwerken is hierdoor veel makkelijker en we ervaren veel meer een teamspirit. Daarbij vind ik het heerlijk dat mijn werk en privé nu gescheiden zijn en ik op mijn vrije dag ongestoord thuis kan zijn. Wel moet ik nu vroeger uit bed om op tijd op mijn werk te zijn, maar dat heb ik er graag voor over!

Mapanga heeft een flinke opknapbeurt gehad. De muren zijn verstevigd en zo nodig vernieuwd en verhoogd en er zijn nieuwe elektriciteitsdraden over gespannen voor de veiligheid. Verder hebben de tuinmannen ook erg hun best gedaan en zo ligt alles er weer netjes bij. De uitdaging is om het zo te houden!

Dankbaar
Al met al is er veel reden tot dankbaarheid. Wij zijn gespaard en Timotheos maakt een nieuwe start. Het kon zo anders en wij verdienen ook zo anders. De Heere is goed, Zijn trouw is groot. Dat blijkt in alles! En juist daarom is Hij het zo waard om door ons allemaal gediend te worden met heel ons hart en heel ons leven. Doen wij dat? 

Hartelijke groet,
Thera