Start van 2022

Graag wil ik u aan het begin van het nieuwe jaar bedanken voor uw meeleven in het afgelopen jaar. Het blijft bijzonder om te merken dat er zoveel mensen betrokken zijn en blijven bij mij en het werk dat wij in Malawi mogen doen. Weet dat uw meeleven en betrokkenheid (op welke manier dan ook) mij erg tot steun zijn. Ook in het afgelopen jaar kreeg ik elke dag wat nodig was om mijn werk te doen. Samen met mijn TFC ben ik verwonderd over hoe het in Nederland mocht gaan. Daarnaast mochten we als organisatie een nieuwe start maken. Hiervoor is veel gebeden en ik ben dankbaar dat de Heere dit heeft gegeven. Zijn goedheid is hemelhoog. Ik hoop dat u ook in het nieuwe jaar betrokken wilt blijven en wens u van harte Gods zegen toe!

Wat eerder dan gepland en via een andere route kwam ik begin december weer veilig in Malawi aan. Van het koude Nederland naar het warme Malawi, dat is altijd wel even schakelen. Maar veel schakeltijd was er niet, want er wachtte veel werk. December is altijd een drukke maand, vooral  vanwege de kerstbijeenkomsten. Maar nu was het extra druk! Omdat de scholen dicht zijn geweest i.v.m. corona is de schoolkalender verschoven. Normaal gesproken start een schooljaar in september, maar nu in januari. Voor de opening van een nieuw schooljaar moet altijd veel geregeld worden. De leerkrachten moeten hun voorbereidingen treffen en wij moeten ervoor zorgen dat de schoolmaterialen op tijd worden geleverd. Daarnaast is het belangrijk dat de registers geüpdatet worden. Welke kinderen zijn er overgegaan en welke niet? Welke kinderen zijn geslaagd (groep 8) en gaan naar het bursary-programma? Wat doen de kinderen die niet geslaagd zijn? En komen alle kinderen weer opdagen in het nieuwe schooljaar? Voor ons lijkt dit eenvoudig, maar dat is het niet. Zoals ik de vorige keer schreef, kunnen kinderen om allerlei redenen opeens afhaken en zijn up-to-date registers een blijvende uitdaging. 

In het laatste magazine heeft u kunnen lezen dat we dit jaar ook een eigen school konden starten in Nyamitutu en Mulinga. Dit waren de enige twee kinderzorgcentra waar we nog geen eigen basisschool hadden, dus u snapt wel hoe blij wij hiermee zijn. Het is zo fijn dat onze kinderen nu naar een christelijke basisschool kunnen waar ze kwalitatief goed onderwijs krijgen. Twee nieuwe basisscholen starten is niet zomaar iets, daar komt veel bij kijken. Denk aan: het schoolgebouw, meubilair, personeel, onderwijsmiddelen, etc. Gelukkig hoeft niet alles in één keer. We beginnen met groep 1 t/m 4 en daarna komt er elk jaar een groep bij. De basisschool in Chigumukire was al compleet. In Namitambo en Mbulumbuzi zijn we dit jaar begonnen met de laatste groep (groep 8) en in Mkomabasa met groep 5. De kinderen uit de klassen die wij nog niet hebben gaan naar een school van de overheid totdat ook zij naar onze school kunnen komen.
Voor ons betekende dit dat wij vóór januari twee nieuwe schooldirecteuren en een groot aantal nieuwe leerkrachten nodig hadden. Twee volle dagen hebben we gebruikt voor de sollicitatiegesprekken. Dit vind ik prachtig, maar ook heel verantwoordelijk werk. Daarna moesten we transport regelen voor degenen die aangenomen waren en moesten verhuizen. Om een goede start te kunnen maken, hebben we een meeting georganiseerd voor alle school- en adjunct-directeuren. Eén van de doelen was dat we dingen gezamenlijk gaan doen. We hebben geëvalueerd, vooruitgekeken, ideeën gedeeld en veel van elkaar geleerd. Enorm waardevol! Het was de eerste keer dat we dit deden, maar zeker voor herhaling vatbaar. Iedereen ging positief en gemotiveerd naar huis. Bijzonder… Dat geeft energie en hoop voor de toekomst!

Na deze drukte was het tijd voor de kerstbijeenkomsten. Dit jaar ben ik in Nyamitutu en Mulinga geweest. Het was bijzonder om te merken hoe de collega’s (met aanmoediging en hulp van Bep) hun best hadden gedaan voor een inhoudsvol programma. Overal heeft Gods Woord geklonken en is de nadruk gelegd op de ware betekenis van Kerst. Rijst met kip is lekker en een cadeau is leuk, maar alles gaat voorbij en één ding is nodig, namelijk dat de Heere Jezus geboren wordt in de beestenstal van ons hart. Nog is het genadetijd! Ook zat in elke emmer een boekje of een kalender met de Bijbelse boodschap. Gods Woord is gezaaid en wordt nog steeds elke dag gezaaid.

De laatste maanden van het jaar waren spannende maanden voor Malawi. Normaal gesproken begint de regentijd in november/december, maar dit jaar bleven de echte regens uit. Op 30 december kwam er een persbericht uit waarin president het land opriep om, in verband met de droogte, de eerste 7 dagen van het nieuwe jaar te vasten en te bidden. En wat denkt u? Op 2 januari begon het te regenen en tot nu toe valt er genoeg. Om stil van te worden…

Tot slot: We kunnen heel druk zijn met van alles, maar soms staat het leven opeens even stil. Herkent u dat? Toen ik afgelopen vrijdag na een drukke werkweek moe naar huis reed, kreeg ik telefoon. Mijn collega belde en vertelde dat een jongen van ons kinderzorgcentrum in Mulinga was overleden. Wat een verdrietig bericht! Het was eeuwigheid geworden voor die jongen. Was hij bereid? En ik? 
De begrafenis was de volgende dag en er moest van alles geregeld worden. Samen met twee collega’s ben ik de volgende dag naar Mulinga gereden. Eerst naar de CCC om onze collega’s op te halen en daarna naar het huis van de jongen. Toen we daar aankwamen, hoorden we zingen. Bij het huisje zaten vrouwen op de grond en wat verder weg zag ik een groepje mannen zitten. Ik ging bij de vrouwen zitten en niet veel later kwam er een groep kinderen van ons kinderzorgcentrum aanlopen. Samen met een paar collega’s gingen ze het huisje binnen en mijn collega wenkte dat ik ook moest komen. Daar zaten we, op de grond in een klein huisje gemaakt van modderstenen. In het schemerdonker zag ik een gordijn waarachter de moeder bij de kist van haar zoon zat. We zagen haar niet, maar toen zij ons zag begon ze indringend te huilen. Mijn collega deelde psalmboeken uit en toen gingen we zingen. Vol overtuiging en uit volle borst! De moeder werd stil, buiten was het stil en ik hoorde alleen nog maar de stemmen van de kinderen. We zongen psalm 78, psalm 144, psalm 118, psalm 69 en psalm 1. Onvergetelijk indrukwekkend!
Nadat we hadden gebeden gingen we weer naar buiten. Het werd steeds drukker en we hoorden klaagvrouwen. Na een poos in stilte te hebben gewacht ging ‘de dienst’ beginnen. Een groep vrouwen in smetteloos wit (blouse en hoofddoek) kwam zingend en in gestaag tempo aanlopen. Ze gingen in een kring om de deuropening van het huisje zitten. Iedereen kreeg de gelegenheid om geld op een plastic zak te leggen dat bestemd was voor de familie van de overledene. Vervolgens werd meegedeeld hoeveel men had gegeven. Daarna hielden twee dorpshoofden een toespraak waarin de naam Timotheos opvallend vaak werd genoemd. Het bleek dat ze ons bedankten voor onze steun, maar ook allerlei verzoeken indienden. Daarnaast namen ze van de gelegenheid gebruik om de mensen toe te spreken over allerlei dorpszaken die niets met de begrafenis te maken hadden. Na de toespraak van één van de familieleden was het tijd voor de preek. De dominee stond op en een andere man met een Bijbel in zijn hand ook. Na het gebed liet de dominee de man drie verzen uit de Bijbel lezen, waaronder 1 Samuel 25:1a en Psalm 27:10. Na elk vers zei hij een paar zinnen en toen was de preek afgelopen. Ik merkte dat veel mensen grinnikten om de korte preek en ik bedacht dat dit ten diepste de échte armoede is. Tóch was het Gods Woord en hoe eenvoudig ook gebracht, Zijn Woord is levend en krachtig. Door Zijn Geest en Woord kunnen dode zielen gaan leven, ook hier in dit dorpje in Malawi!

Na de preek liepen we in een stoet naar de begraafplaats waar de kist in het graf werd neergelaten. Er werd gebeden, gezongen en gesproken en toen werd het graf dichtgemaakt. Daarna gingen we naar huis. In de auto vroeg ik mijn collega’s waarom er tijdens de dienst vrouwen heen en weer liepen met emmers water en bladertakken. Ze vertelden mij dat het hele huis van top tot teen werd schoongemaakt, omdat de mensen geloven dat de geest van de dood anders in het huis blijft en er snel weer iemand zal sterven. Om deze reden gingen degenen die bij de kist hadden gezeten ook na de begrafenis eerst naar de rivier om zichzelf en hun kleding te wassen. Voor ons ongelofelijk, maar realiteit in Malawi. Het laat zien wat Malawi (net als wij) het meest nodig heeft, namelijk dat Gods Woord zuiver klinkt en Zijn Geest krachtig werkt! Wilt u daar ook in 2022 om blijven bidden? 

Hartelijke groet,
Thera