De voetstappen van...

Wat wil je later worden? Misschien herkent u die vraag nog wel van toen u jong was. In Nederland is er werk, zijn er goede opleidingen en meestal is er hulp van ouders of overheid om de studie te betalen. Ook in Malawi dromen de jongeren van een toekomst om op eigen benen te staan. Maar de weg daar naartoe is vaak vol uitdagingen. In dit artikel volgen we de voetstappen van twee leerlingen: Ruth (12) en Abel (22).  

Hun jonge levens werden al vroeg getekend door verliezen. Bij Ruth overleed haar moeder bij haar geboorte en bij Abel overleed zijn vader toen hij nog maar 5 jaar was... Ingrijpend. Het verliezen van hun ouder betekende ook veel onzekerheid voor hun bestaan: wie zou er zorgen voor eten? Kleding? Onderwijs? En hoe zouden ze een toekomst kunnen opbouwen waarin ze voor zichzelf en hun familie zouden kunnen zorgen? 

We ontmoeten Ruth en haar oma en Abel op het kinderzorgcentrum in Mbulumbuzi. Abel is een vlotte jongen, die houdt van een grapje en graag actief bezig is. Ruth is een wat stiller meisje, die zichtbaar een goede band heeft met haar oma. Na een korte kennismaking bezoeken we Ruth en haar oma bij hen thuis. Ook bezoeken we Abel op Aida Chilembe Technical College, waar hij zijn vakopleiding tot meubelmaker volgt. In dit artikel leest u meer over hoe Ruth en Abel na een moeilijke start weer hoop op toekomst krijgen. 

Hoe zag jullie leven eruit voordat jullie in het Timotheos-programma kwamen? 

Ruth: ‘Toen ik werd geboren, overleed mijn moeder. We waren met vijf in mijn familie: mijn moeder, mijn vader, mijn zus, mijn broer en ik. We zijn een arm gezin. Ik verbleef bij mijn vader, zus, broer en oma. Totdat ook mijn vader ons gezin verliet.’ 

Abel: ‘Ik ben de oudste in het gezin Chizenga. We zijn met vier kinderen: Abel, Tadala, Priscilla en Aron. Ik groeide op in Balaka. Daar hadden we het goed, totdat mijn vader in 2012 overleed aan tuberculose. Ik was dol op mijn vader en ik hield van hem. Het was vroeg in de morgen en ik was me aan het klaarmaken om samen met mijn zusje naar school te gaan. Ik had mijn ontbijt al op en mezelf gewassen. Toen werden we gebeld: je vader is overleden.... Terwijl hij naar het ziekenhuis was gegaan om beter te worden. Ik was erg verdrietig en in mijn hart huil ik nog steeds. Ik voelde me alleen. Ik was afhankelijk van mijn moeder. Anderen hadden een vader en een moeder. Ik niet meer.  

Na het overlijden van mijn vader zei mijn moeder: ‘We kunnen niet leven hier in Balaka, laten we naar Nsanje gaan.’ Daar woonden de ouders van mijn moeder, want de ouders van mijn vader woonden in Chitipa in het noorden’. 

Hoe kwamen jullie in het Timotheos-programma en wat veranderde er daarna? 

Abel: ‘In Nsanje ging ik verder met klas 4 op de basisschool. Het was geen gemakkelijke tijd. Maar dank aan God en Timotheos die ons hulp boden. Ik vervolgde mijn onderwijs tot klas 8 en werd geselecteerd voor de middelbare school Kadabwako CDSS. Alleen mijn moeder kon de schoolkosten niet betalen. Dankzij Gods voorzienigheid kregen wij een gift, dat was Timotheos. Ik was erg blij en dankbaar. Het was voor mij de brug om schoolgeld en andere basisbehoeften te kunnen betalen. 

Zonder Timotheos had ik niet verder kunnen leren. Als je alleen al kijkt naar de reiskosten van Nsanje naar Chiradzulu, dat is meer dan drie districten. Zonder sponsor zou ik de reiskosten niet kunnen betalen. Mijn zusje Tadala zat in het UNICEF-programma. Toen ze in klas 2 zakte moest mijn moeder haar schoolgeld betalen. Dat kon ze niet, waardoor Tadala uitviel op school. Timotheos betaalt mijn schoolgeld en geeft kostgeld. Daarnaast krijgen we pastorale begeleiding. Dat is erg belangrijk voor ons.’  

Ruth: ‘Nadat ik in het Timotheos programma kwam, verbeterde mijn situatie. Ik zat toen in klas 2 van de basisschool. Timotheos gaf me een schooluniform, eten en andere spullen.’ Oma vult aan: ‘Sinds Ruth in het Timotheos-programma zit, ontvangt ze onderwijs. Ook krijgt ze eten, kleding, schoenen, dekens en een slaapmat.’ 

Wat is je droom voor de toekomst? 

Ruth: ‘Na de basisschool hoop ik dat ik naar de middelbare David Livingstone school van Timotheos kan en daarna naar de PABO. Mijn droom is om een baan te vinden als kleuterleerkracht.’  

Abel: ‘In 2022 deed ik mijn middelbare schoolexamen, maar ik had een lage score. Daarom vroeg Timotheos mij om herexamen te doen. Daar haalde ik betere resultaten en ik ben Timotheos dankbaar dat ze me de kans gaven om een vakopleiding als meubelmaker te volgen. Mijn wens voor de toekomst is om een grote meubelzaak te openen, zodat ik mijn eigen stoel kan maken en verkopen. En ik zou graag meubels voor Timotheos willen maken.’  

Hoe verwacht je dankzij het onderwijs straks op eigen benen te kunnen staan? 

Ruth: ‘Als ik leerkracht ben, verdien ik geld. Dat kan ik aan mijn familie geven.’ Oma vult aan: ‘Nadat Ruth klaar is met de basisschool, zal ze eerst naar het voortgezet- en vervolgonderwijs moeten, wil ze leerkracht worden. Daarna kan ze gaan werken. Als ze ouder is en werkt, zal ze mij en haar familieleden thuis kunnen bijstaan. Ik wens haar het allerbeste. Ik bid altijd voor haar en ik geef haar raad en advies, zodat ze haar school zal voltooien en zelfvoorzienend kan zijn in de toekomst.’ 

Abel: ‘Stap voor stap en met de steun van Timotheos hoop ik mijn droom te realiseren. Door onderwijs krijg ik kennis. Als ik kennis heb, kan ik een kleine meubelzaak beginnen om producten te maken en te verkopen in ons dorp. Nadat ik genoeg geld heb verdiend, kan ik een grote meubelindustriezaak openen waar ik mijn eigen stoel kan ontwerpen en maken. Een perfecte stoel. Eén die geëxporteerd kan worden naar Europa, Azië en Amerika. En als ik in de toekomst hoop te trouwen en we, als God het geeft, kinderen mogen krijgen, dan hoop ik dat ik zelf hun schoolgeld en andere basisbehoeften kan betalen en dat ook mijn kinderen vervolgonderwijs kunnen volgen.’  

En zo eindigt Abel: ‘Hartelijk dank aan alle donoren voor alle steun die jullie brengen. Gods zegen gewenst voor jullie en alle mensen van Timotheos. En als u nog een mooie stoel wilt, ik maak hem graag voor u!'